Dat denk ik niet. Niets is zo veranderlijk als een stad en haar grenzen. Zij beweegt mee met de tijd, krimpt en groeit. Zo heeft ook onze hoofdstad al veel gedaanten gekend: vanaf de jaren ’60 verlieten Amsterdammers en masse de krotten in de Jordaan, op zoek naar geluk in Almere of Purmerend. De stad was onaantrekkelijk voor de meer welgestelde burgers, zij prefereerden een vrijstaand huis met tuin en een garage voor de deur, dát was pas rijkdom.
Nu is dat anders: sinds de jaren ’80 heeft Amsterdam haar aantrekkingskracht weer terug. De vraag naar grond in Amsterdam is op dit moment vele malen hoger dan het aanbod en zodoende worden grote delen van Amsterdam in toenemende mate alleen nog bereikbaar voor rijken.
Want liever in Mokum zonder poen,
dan in Parijs met een miljoen.
Maar, de aantrekkingskracht van de stad zit in het verkrijgen van ervaringen: de stad leeft, door haar mensen en haar diverse aanbod in winkels, horeca, kunst en cultuur. Als Amsterdam echt alleen een stad wordt voor de rijken, betekent dit dat er een homogene cultuur ontstaat en de stad – of in ieder geval delen van deze stad hiermee haar aantrekkingskracht verliezen. En wanneer die rijken vervolgens hun trek weer uit Amsterdam maken, dan is de cirkel weer rond.
Ik heb er vertrouwen in dat Amsterdammers er gezamenlijk voor kunnen zorgen dat het niet zo ver komt. Zoals Amsterdammers met een hart voor de stad dat deden toen grote delen van de Nieuwmarktbuurt zouden worden gesloopt om ruimte voor de metro te maken. En er zijn in Amsterdam te veel mensen met een (sociaal) hart voor de stad die willen en zullen strijden voor het behoud van een sociale stad, rijk aan diversiteit.
Want liever in Mokum zonder poen, dan in Parijs met een miljoen.
Tijdens mijn werk kom ik op veel gekke plekken: zo mocht ik laatst mee met een service medewerker van Gemeente Amsterdam die iedere dag de vijver op het Museumplein schoonmaakt!